Жақында 2012 жылы жазған ескі жазбамды оқып отырып, бір қызық оқиға есіме түсті. Бірде жұмыстан түскі ас кезінде үйге қарай шыққанымда, жолда екі қыз, екі ұл бала үйлеріне қайтып бара жатқан екен. Сабақтары біткен соң, үйге қарай бет алған оларды көріп, қасында кетіп бара жатқан бір ұл бала маған жақындап:
— Ағай, сізден бірдеңе сұрасам бола ма? — деп сұрады.
— Сұрай ғой, -деп жауап бердім.
Содан кейін ол бала:
— Мен алдымызда кетіп бара жатқан анау қызға ғашықпын, қалай айтарымды білмей жүрмін. Не істесем болады? — деп сұрады.
Мен, шыны керек, не айтарымды білмей, қатты таңғалдым. Өйткені бұл сұрақты дәл осындай жастағы баладан күтпеген едім. Бұрын біз балалар ретінде махаббаттың не екенін түсінбейтін, оның орнына атамыздың «Сен менің аузымнан уақ дегенде түсіп қалдың»деген сөздеріне сенетін едік! 😄
Ал қазір 21 ғасырдың балалары шынымен де басқа деңгейде дамып, өмірдің түрлі жақтарын ерте түсініп, сезініп жүр деп ойлаймын. Олар интернеттің, әлеуметтік желілердің әсерімен ерте ересек болып кетеді. Бірақ меніңше, өмірдің ең таза сезімі — махаббат туралы түсінік, олар үшін де өз уақытында келетін нәрсе.
Махаббаттың не екенін біз әрқайсымыз өз жолымызбен түсіндік, және бұл баланың махаббатқа деген сұрағы мені ойландырды. Мүмкін, балалық шақтың өзінің керемет кезеңі бар, бірақ, бір жағынан, уақыт өте келе әр кезеңнің өзіндік ерекшеліктері мен қиындықтары бар екенін ұмытпауымыз керек.
Өткеннен ой түйіп, қазіргі күнге қарай қадам басқанда, біз де жаңалыққа дайын болуымыз керек! 🚶♂️❤️
Қобланды АБЕНОВ
Comments